De afgelopen weken is er veel veranderd in korte tijd. Ik ging van 34 uur werken, 3 keer per week sporten en een studie ernaast naar helemaal niks meer kunnen. Ik kreeg op 26 juni voor het eerst echt last van mijn lichaam. Ik was een weekend weg met mijn vriend en vanaf toen kreeg ik hartkloppingen, was ik duizelig en voelde ik me afwezig. Ik voelde dat mijn hart als een razende tekeer ging en vond dat doodeng, waardoor paniek op de loer lag. De eerste week ben ik naar de huisarts geweest en heb ik mijn psycholoog gesproken. Beide konden al snel de conclusie trekken dat ik mijn lichaam had overbelast, maar ik moest zelf nog maar even aankijken wat wel en niet ging.
Ik was toen een paar dagen ziekgemeld en had me voorgenomen die zondag weer te gaan werken, dat moest wel lukken in mijn ogen. Nadat ik zaterdag al meerdere keren tegen een paniekaanval aanzat, zette deze helaas zondagochtend wel door en ik wist hoe laat het was. Desondanks vond ik dat ik toch moest proberen om naar mijn werk te gaan, mede doordat een andere collega onverhoopt niet kon komen werken en ik vond dat ik mijn andere collega niet met de problemen op kon zadelen. In de auto naar werk merkte ik weer een enorm beklemmend gevoel. Ik kan het gevoel tot op heden nog steeds niet uitleggen, maar het overkwam me in een keer. In de auto had ik ook totaal geen focus en leefde in een soort bubbel. Op werk waren mijn collega’s het er al lang over eens dat dit niet langer kon, ik moest naar huis en me ziek melden.
Met pijn in mijn hart verliet ik het gebouw en toen ik in de auto zat had ik meteen de gedachte dat dit weleens veel langer kon gaan duren dan ik zou willen. Dit is dan ook iets waar ik de eerste weken ontzettend mee worstelde en nog steeds niet volledig los kan laten. Week 2 was ik vooral nog heel erg aan het wennen aan het thuis zijn. Ik ging veel doen om afleiding te hebben, want mijn psycholoog gaf aan dat ik leuke dingen moest blijven doen, dus deed ik dit. Echter was dit te overmoedig en riep mijn lichaam mij meerdere malen terug. Aan het einde van week 2 gingen we een weekend weg met vrienden en dat was voor mij wel een enorm realisatiepunt. Ik ben niet meer de Kim die ik was en zal daar echt aan moeten toegeven wil ik hieruit komen. Ik heb tijdens het weekend weinig energie gehad, ik moest zelfs op enig moment op bed gaan liggen en dat is echt niks voor mij, normaal zou ik de sfeermaker zijn die iedere activiteit aangrijpt om het uiterste eruit te halen.
Na dat weekend moest ik even bijkomen. Ik heb toen weinig gedaan, maar toch nog wel mijn verplichtingen nagekomen. Ook dit was soms te veel en te enthousiast. Wanneer het beter ging greep ik mijn kans en wilde ik meteen weer alles doen waardoor ik weer teruggefloten werd. Er vloeide veel tranen, want alles in me zei dat ik dit niet wilde en ik wilde vooral duidelijkheid over wanneer het over was.
In week 4 was het zover, de diagnose werd gegeven, ik heb een Burn-out. Het verbaasde me totaal niet uiteraard, want ik kon er eigenlijk niet meer omheen. Toch raakte het me wel. Ik was altijd degene die dacht, dat me dat niet zou overkomen, want ik kon veel hebben en ik kon het uiterste van mezelf vragen als ik maar genoeg ontspanning had en toch is het er.
Momenteel lukt het me steeds beter om rust te nemen. Ik plan nog maar maximaal één activiteit per dag en heb mijn omgeving ook ingelicht over mijn situatie zodat ze rekening kunnen houden met het feit dat ik kan afzeggen op het laatste moment. Ook laat ik steeds meer hulp toe. Ik wil al mijn hele leven alles graag alleen doen, maar het kan en hoeft op dit moment niet, dus probeer ik dat toe te laten. Ik heb er vertrouwen in dat ik uiteindelijk een betere versie van mezelf wordt en durf mijn gevoelens dan ook beter toe te laten. ‘Als we maar ein paar maond verder zien’ (als we maar een paar maanden verder zijn), zei mijn opa altijd en zo is het maar net.
🍀🍀🍀🍀🍀
Kim Stikkelbroeck 