Tijdens een Burn-out moet je vaak niet alleen mentaal herstellen, maar ook fysiek. Waar ik vooral aan merkte dat ik fysiek achteruit ging was mijn conditie. Waar ik eerst makkelijk 10 km rende, kwam ik nu nog geen meter vooruit. Het was alsof ik elke keer weer bij nul moest beginnen als ik ging sporten of bewegen.
Fysiek herstellen had voor mij wel enorme prioriteit. Doordat ik Diabetes (type 1) heb is het van groot belang om goed voor mijn lichaam te zorgen. Ik wilde dus vanaf het begin weten hoe ik het beste met het herstel van mijn lichaam aan de slag kon gaan. In de eerste weken deed ik nog het een aan ander aan sport, ik ging naar feestjes en maakte zoveel mogelijk plezier. Plezier staat voor mij gelijk aan veel bewegen en actief deelnemen aan activiteiten. Dit ging de eerste weken nog vrij aardig. Ik voelde me niet goed en ik kon ook nog geen km fietsen zonder extreem uitgeput te zijn, maar op adrenaline lukte alles nog aardig. Tot het moment dat ik besloot om toch maar een paar dagen rust te nemen, fysieke rust.
Ik stortte volledig in, ik kon niks meer, naar de koelkast lopen was al te veel gevraagd en ik woonde toen in een studio van 38 vierkante meter, dus je kan je er iets bij voorstellen hoe gesloopt ik was. Ik lag veel op de bank en op bed, soms liep ik een rondje door mijn studio, maar ik lag vooral.
”Ik stortte volledig in, ik kon niks meer, naar de koelkast lopen was al te veel gevraagd”
______________________________________________
Na een week of twee had ik wel besloten om weer meer te gaan bewegen en probeerde ik zo nu en dan weer wat gezonder te eten. Ik wandelde elke dag, wellis waar een heel klein rondje, maar het was iets. Ik leerde van mijn psycholoog dat ik niet te snel moest gaan en er al helemaal geen druk op moest leggen, maar ik kende mezelf goed genoeg en wist dat dat een enorme uitdaging werd. Er waren ook mensen die zeiden dat ik zonder stappenteller moest gaan lopen, maar dat vond ik zonde van mijn proces. Ik wilde zo graag bij houden hoeveel km ik kon lopen en of ik progressie boekte dat ik dat toch ben blijven doen.
Ik heb na veel wandelingen ontdekt hoe ik toch wat liever voor mezelf kon zijn en geleerd hoe ik ook met minder kilometers tevreden kon zijn. De ene dag ging het nu eenmaal beter dan de andere.
Wat ik ook ben blijven doen is fietsen. Ik pakte vaak de fiets als ik ergens heen ging, ook omdat autorijden een no-go was, maar vooral om toch nog dat stukje beweging mee te pikken. Ook dat fietsen was zwaar in het begin. Het leek net alsof ik constant tegen een steile helling op reed, terwijl het hier toch vrij vlak is overal.
Na ongeveer 2,5 maand ging het fysiek echt wel iets beter, maar ik kon nog niet echt sporten, het was alsnog een enorme opgave om iets te ondernemen. Ik ben wel in september weer begonnen met handballen, wel op mijn manier uiteraard en wanneer ik er de energie voor voelde. Doordat mijn teamgenoten en trainster mij de ruimte gaven om het op mijn manier te doen voelde ik ook de vrijheid om mijn grenzen aan te geven. Dit heeft heel erg geholpen in mijn herstel.
In september waren er alleen nog trainingen en ben ik sporadisch een keer aanwezig geweest. Ik vond het heel moeilijk in het begin, omdat ik niet volledig mee kon doen en ik niet goed wist waar mijn grenzen lagen. Ik ging het dan ook liever uit de weg, zoals ik veel dingen toen uit de weg ging en momenteel ook soms nog ga.
Toen in oktober de wedstrijden begonnen voelde ik enorme druk om mee te doen, we hebben namelijk niet zo’n heel erg groot team en ik voelde me er verantwoordelijk voor, want ik maakte toch deel uit van het team. Deze druk heb ik mezelf weken opgelegd. Het ging niet slecht tijdens de wedstrijden en ik beleefde er ook heel veel plezier aan, maar ik merkte wel dat ik onbewust over heel wat grenzen heen ging. Ik rende weer alsof ik de conditie van een paar jaar geleden had en gaf ook niet aan wanneer het niet meer ging, want ja ik wil uiteraard winnen, kosten wat kost.
De dagen na zo’n wedstrijd waren slopend, ik voelde me zeker nog 3 dagen opgebrand en moe. Weer dezelfde symptomen als in het begin kwamen terug, er moest iets veranderen. Ik moest echt rustiger gaan opbouwen. Ik ben doordeweeks blijven sporten en heb ook aangegeven bij mijn team dat het af en toe niet helemaal lukt om mijn grenzen aan te geven. Ook heb ik aangegeven dat ik de druk voel vanuit mezelf om te spelen tijdens een wedstrijd en dat ik hun hulp nodig heb om mezelf soms af te remmen. Hier werd super positief op gereageerd en ook zeker iets mee gedaan, mijn trainster zorgt er nu af en toe zelf voor dat ik verplicht rust neem en dat voelt soms frustrerend, maar vooral heel fijn.
Na dit verhaal ben ik nog steeds heel hard op weg om op mijn oude niveau te komen en ik ben nog niet eens op een kwart van mijn fysieke herstel. Maar om van 0 te beginnen en daarin kleine stapjes te maken is voor mij al heel bijzonder en geeft me een goed gevoel. Zo was ik bijvoorbeeld zo trots op mezelf toen ik afgelopen weekend 8 km had gewandeld. Het voelt voor mij als een enorme overwinning en kracht om door te zetten, want er komt echt verbetering ook al lijkt alles soms alleen maar tegen te zitten.
☀️ ☀️ ☀️
Kim Stikkelbroeck 