29 juni, ik ging naar mijn werk en ik kwam nog geen uur later weer thuis in mijn studio, het ging niet meer ik was op. Het allereerste dat door mij heen ging was;’hoe vertel ik dit aan mijn ouders, familie en mijn vrienden?’. Hoe vertel je in hemelsnaam dat je huisarts en je psycholoog denken dat je een Burn-out hebt, zo’n westerse ziekte die in mijn omgeving ook wel een beetje bestempeld werd als ‘zwakte’.
Met de kennis van nu weet ik dat er niks zwaks aan is en dat mijn omgeving (lees groot deel van mijn omgeving) er ook niet zo over denkt. Toen ik het ging vertellen aan mijn omgeving was vooral de eerste reactie dat ze het al zagen aankomen en dat ze inderdaad vonden dat ik al langere tijd niet echt mezelf was. Ook vroegen veel mensen hoe lang ik dan thuis ging zitten, maar zoals iedereen weet die een beetje kennis heeft van een Burn-out of het zelf meemaakt, je kan er geen einddatum aan vasthangen. In het begin wist ik niet dat dat niet kon. Ik zei tegen iedereen dat ik uitging van 2 weken en dan kon ik wel weer beginnen, maar niks was minder waar, want na 5,5 maand ben ik pas net weer begonnen met werken en gaat het zeker niet met sprongen vooruit.
Ze zeggen altijd dat je in periodes van eenzaamheid, verdriet en pijn pas echt erachter komt wie je echte vrienden zijn. Ik vond dat altijd wat cliché, maar helaas lieve mensen het klopt als een bus. Ik had in het begin geen verwachtingen van mijn omgeving, ik wilde alleen maar herstellen en mezelf terugvinden. Echter merkte ik wel dat er mensen waren die veel contact met me wilde houden en me regelmatig een appje stuurde over hoe het ging. Nu hebben appjes mij eigenlijk nooit zoveel geïnteresseerd, niet dat ik het niet waardeerde, want dat deed ik zeker, maar een appje is makkelijk gestuurd. Wat ik vooral waardeerde, en nog steeds waardeer, waren de mensen die zo normaal mogelijk met me omgingen en me nog steeds behandelde als de Kim die ik was, maar wel rekening hielden met mijn gebreken op dat moment.
Ik heb in het begin direct bij mijn vrienden die het dichtstbij stonden aangegeven wat ik van hen verwachtte en wat zij van mij konden verwachten. Ik heb daarin duidelijk aangegeven dat ik weinig energie heb en ook niet de behoefte voel om veel te doen. Ook hoefde ze niks van mijn kant te verwachten want ik had er simpelweg de energie niet voor. Ik wilde wel overal graag bij betrokken worden, maar ze moesten mij niet kwalijk nemen als ik 5 minuten voor een afspraak besloot om niet te komen. Hierin merkte ik dat er heel veel begrip was en ook vonden ze het fijn dat ik duidelijk was in mijn behoeftes, want als ik niks zeg weten ze ook niks en nu was het duidelijk.
Nadat iedereen zo’n beetje op de hoogte was werd mijn wereld langzaam steeds kleiner en ik wilde eigenlijk met niemand meer contact. De enige die ik nog zag waren mijn ouders en broertje, mijn vriend en mijn beste vriendin. Meer mensen wilde ik niet om me heen, omdat het me heel veel energie kostte om steeds te vertellen hoe het met met ging.
”Nadat iedereen zo’n beetje op de hoogte was werd mijn wereld langzaam steeds kleiner en ik wilde eigenlijk met niemand meer contact.”
____________________________________________
Hoe langer ik me afzonderde hoe meer ik in begon te zien wie ik nog wel bij mij thuis zou uitnodigen en wie niet. Echter waren sommige gedachten toendertijd niet heel realistisch, want ik dacht op een gegeven moment ook dat ik niet meer bij mijn handbalteam hoorde, omdat zij maar doorgingen met trainen en leuke dingen deden zonder mij. Ik heb toen wel eens gedacht om te stoppen met handbal, omdat ik zelf deze gedachten had gecreëerd, kan je zien wat eenzaamheid met je doet.
Anyway, ik heb toen ook zeker realistische keuzes gemaakt voor mezelf en merkte ook wel steeds meer wie ik wel en niet in mijn leven wilde hebben. Ook de verandering die ik zelf door heb gemaakt en nog steeds doormaak maakt dat ik de aansluiting bij sommige mensen niet meer vind. Ik begin dit nu langzaam te accepteren, maar merk ook dat ik het lastig vind om jarenlange vriendschappen af te sluiten. Ik denk dat iedereen wel een keer door een vergelijkbaar proces gaat in zijn of haar leven en dat mag ook, ik vind het een mooi proces om te ontdekken wie er wel en niet bij mij passen en bij wie ik me veilig en op mijn gemak voel.
Ik begin steeds meer te beseffen dat ik niet mega veel vrienden om me heen nodig heb en dat we uit elkaar mogen groeien, maar daarbij hoort wel een proces en dat proces ben ik in sommige gevallen net iets te lang uit de weg gegaan, maar probeer ik nu wel aan te gaan.
De band met mijn vriend is door deze periode wel heel erg versterkt. We hebben nog niet zo heel lang een relatie en door dit samen mee te maken en hier doorheen te komen met z’n tweeën maakt dat wij heel goed kunnen communiceren over bijvoorbeeld onze gevoelens en weten we ook goed hoe we op bepaald gedrag bij elkaar kunnen reageren.
Zo heeft deze periode echt niet alleen maar nadelen, het zet een proces in gang dat, zoals ik al zei, wellicht iedereen doormaakt op zijn of haar eigen manier. Ik probeer er dan nu ook zoveel mogelijk uit te halen en vooral dankbaar te zijn voor alle lieve mensen die ik in mijn omgeving heb, want dat gun ik echt iedereen! Streven naar meer vrienden is wat mij betreft niet nodig, want dat wat ik heb is al goed voor mij. Ik ben een gelukkig mens als deze mensen in mijn leven blijven en ik kijk ook zeker uit naar de nieuwe mensen die op mijn pad komen.
☀️☀️☀️
Kim Stikkelbroeck 