Voordat ik een Burn-out kreeg was ik een vrij zelfverzekerde meid die zich weinig aantrok van de mening van een ander, maar sinds ik thuis ben komen te zitten twijfel ik over alles. De grootste vraag die ik mezelf geregeld heb gesteld is of ik nog wel iets toevoeg aan de wereld. Het enige antwoord was ‘nee’ in het begin, omdat ik alleen maar thuis zat en ik letterlijk voor niets of niemand iets kon betekenen. Het gevoel overal buiten te vallen en nergens echt bij te horen vond ik verschrikkelijk.
Mijn handbalteam bijvoorbeeld zag ik weinig of niet meer, omdat ik het fysiek en mentaal niet aankon om deel te nemen aan de trainingen. In het begin is er nog compassie en wordt er naar je gevraagd, maar dit gaat weg, waardoor mijn gedachtes de vrije loop gingen. Ik vroeg me af of er over mij gepraat werd en of ze me wel geloofden. Doordat ik deze gedachten had, had ik heel erg het idee dat ik me wekelijks moest verantwoorden. Ik stuurde dus regelmatig een appje met een update. Achteraf gezien is dit helemaal niet nodig en weet ik dat ze mij en mijn Burn-out serieus nemen, maar in de tijd dat ik veel alleen was werd ik daar heel onzeker over.
Waar ik in het begin nog niet zo onzeker over was, maar gedurende de maanden thuis steeds onzekerder over werd was werk. In het begin kon ik nog relativeren en had ik ook nog contact met mijn collega’s. Na een aantal maanden thuis verwaterde het contact en ging ik van alles in mijn hoofd invullen over wat ze over mij zeiden en wat ze dachten op het werk. De vragen die ik me vooral gesteld heb waren of ik wel had laten merken dat ik mijn collega’s waardeer en of ik wel weer welkom was na mijn ziekteproces. Ook vroeg ik me heel vaak af of ze me überhaupt wel miste of dat ze blij waren dat ik er niet was. Dit terwijl ik vaak wel nog een lief appje of kaartje kreeg van ze. Dit gevoel is echter pas weggegaan toen ik de knoop had doorgehakt om weg te gaan op mijn toenmalige werkplek en in gesprek ging over een andere plek.
Nu ik weer aan het werk ben (therapeutisch) merk ik dat het gevoel afneemt. Ook heb ik ingezien dat je misbaar bent. Ik dacht dat als ik mijn werkplek zou verlaten de boel in zou storten, maar guess what? Dit is niet gebeurt. Ik kan door dit inzicht meer loslaten in mijn werk en ook dingen makkelijker overdragen, want ik hoef het niet allemaal alleen op te lossen.
Naast mijn werk en handbalteam was er ook nog mijn privé-leven waar ik in een keer onzeker werd over bijna alles. Ik stelde mezelf constant de vraag of ik nog wel gezellig genoeg was om mee om te gaan en of ik niemand teleurstelde. Vooral richting mijn vriend en mijn vrienden heb ik dit gevoel gehad, maar ook tegenover mijn ouders. Ik vond het heel moeilijk om toe te geven dat het even niet ging, maar tegenover mijn ouders voelde dit als falen. Mijn ouders hebben er altijd alles aan gedaan om mij een gelukkig leven te bieden en dan stort ik helemaal in. Ik had steeds het idee dat mij dat niet mocht overkomen.
Mijn familie, vrienden en vriend hebben overigens echt heel goed gereageerd op de situatie. Iedereen moest wel wennen aan de iets rustigere Kim, inclusief ikzelf, maar toen iedereen eraan gewend was werd alles geaccepteerd en werd er heel veel rekening met me gehouden en daar ben ik ze enorm dankbaar voor.
Echter heb ik wel gemerkt dat niet iedere relatie stand heeft gehouden in deze periode, maar ook daar heb ik mee leren omgaan. Ik heb het heel lang op mezelf betrokken, maar uiteindelijk de conclusie getrokken dat sommige relaties geen stand houden, omdat de leefwerelden te ver uit elkaar liggen. Wellicht komt dit in de toekomst wel weer goed, maar ik weet niet hoe ik hier uit ga komen en misschien is het wel prima zo.
De laatste, maar meest belemmerende onzekerheid was mijn lichaam. Ik wist niet meer wat ik aanmoest met mijn lichaam. Mijn diabetes is al ruim een half jaar volledig ontregeld en ik kon er niks aan doen, maar gaf mezelf wel de schuld. Ook was ik heel onzeker over de toekomst, wat voor consequenties hangen hieraan vast en wat ga ik ervan merken?
Ook ben ik in de tijd dat ik thuis zat veel spiermassa verloren en ik voelde me al snel niet lekker in mijn lichaam. Ik voelde me lui, dik en ongezond. Dit speelde ook direct mee in mijn gemoedstoestand. Ik heb soms nog geprobeerd een leuke outfit aan te doen, maar in de spiegel zag ik een opgebrande, dikke en ongezonde meid (ik weet dat ik niet dik ben, maar doordat ik dus alleen maar makkelijke maaltijden at en weinig bewoog voelde ik me zo). Dit is nu helemaal bijgetrokken gelukkig, ik sport weer en eet een stuk gezonder dan voorheen. Dit zorgt voor zoveel zelfvertrouwen waardoor negatieve gedachtes ook niet meer zo snel een loopje met me nemen.
Veel onzekerheden zijn nog steeds aanwezig, maar niet meer dagelijks. Ik merk wel dat als iemand negatieve feedback geeft of even een weerwoord heeft dat ik er direct emotioneel van wordt, maar achteraf kan ik het wel beter relativeren. Ik leer hierdoor ook om me kwetsbaar op te stellen tegenover een ander in plaats van de ‘harde Kim’ te zijn, maar de negatieve gedachten over de mening van anderen heb ik wel achter me kunnen laten gelukkig. Volgens mijn psycholoog mag ik het negatieve stemmetje in mijn hoofd opmerken, maar hem vervolgens ook kunnen relativeren door er niets mee te doen en hem te bestempelen als een gedachte. Dit lukt steeds beter waardoor ik iedere dag weer iets steviger in mijn schoenen kom te staan.
☀️☀️☀️
Kim Stikkelbroeck 