Iedere dag vraag ik me af hoe ik het zover heb laten komen. Ik wist wat de symptomen waren en hoe mijn lichaam reageerde wanneer ik weer eens te veel van mezelf vroeg en toch zit ik nu thuis. Heb ik een burn-out of ben ik overspannen? Een label hoeft er van mijn niet aan gekoppeld te worden, het enige dat ik wil is dat het weg gaat. Het nare gevoel in mijn lichaam, het gevoel hebben dat alles langs me heen gaat, niet kunnen genieten, moe zijn, etc.
Je denkt altijd bij jezelf, ‘dit overkomt mij niet’ en dan pats boem is het er. Na een aantal maanden veel gewerkt te hebben, privéomstandigheden die niet ideaal waren en daarnaast een ontzettend ongezonde levensstijl ben ik zogezegd ‘ingestort’, letterlijk. Ik was al een tijdje een beetje duizelig en had minder energie dan normaal. ‘Het zal wel met werk te maken hebben en ik moet gewoon opzoek naar een nieuwe baan’, was mijn gedachte al die tijd. Niet wetende dat het toch net iets verder ging dan ongelukkig zijn op mijn werk.
Toen ik een aantal weken geleden een weekend weg was met mijn vriend had ik het dieptepunt bereikt. Ik heb de halve nacht wakker gelegen met hartkloppingen en ontzettend veel gedachtes die bijna leidde tot een paniekaanval. Ik was kapot de dag erna en besloot die week toch maar eens langs de huisarts te gaan. De huisarts vertelde me dat mijn hartslag in rust 130 was, lijkt me niet helemaal de bedoeling. Er zijn wat dingen gecheckt en er lopen nog onderzoeken, maar na het gesprek met mijn psycholoog een paar dagen later kwam het woord overspannen/burn-out toch aan de orde en wat was dit een verademing. Nu zal je denken, niemand wil toch zo’n diagnose krijgen? Nee ik ook niet, maar de bevestiging krijgen dat ik even alleen aan mezelf mocht denken was voor mij heel fijn en had ik nodig om het ook daadwerkelijk te doen.
Ik moest ‘rust’ nemen en luisteren naar mijn lichaam, maar ik had dat weekend een festival gepland en merkte dat ik na een jaar Corona daar toch wel erg naar uit keek. Zowel mijn huisarts als mijn Psycholoog gaven aan dat ontspanning niet voor iedereen hetzelfde is. Sommige mensen vinden hun ontspanning in een boek op de bank en sommige in sociale activiteiten. Ik moest vooral doen waarbij ik me goed voelde en daarbij heel erg goed naar mezelf luisteren.
Het festival was het meer dan waard om heen te gaan en ik heb ook optimaal genoten, maar doordat ik zo in mijn hoofd zat met andere dingen en mijn lichaam ook nog eens 2 keer zo hard moest werken was ik wel veel eerder opgebrand die dagen dan normaal. Ik ben dan ook eerder naar huis gegaan dan dat ik normaal zou doen en heb ook twee avonden een potje liggen janken. Ik vond en vind het heel moeilijk om deze periode te accepteren, maar merk dat het na dat weekend langzaam iets beter gaat. Ik vind langzaam mijn rust en geef ook toe aan mijn lichaam.
Het voelt alsof ik even helemaal gereset wordt, dat ik weer helemaal vanaf 0 moet beginnen. Een collega zei tegen mij, ‘zie dit als een periode om van te leren’ en dat is ook wat ik doe. Ik ben me heel bewust van alles wat er gebeurt en schrijf er ook regelmatig over. Met alle positiviteit die ik in me heb ga ik deze periode aan en maak ik de weg vrij voor herstel.
🍀🍀🍀🍀🍀
Kim Stikkelbroeck 